Do księgarń trafiła właśnie nowość Wydawnictwa Replika. Mark Johnson w książce "Niepokonani" opowiada historię Polski i Polaków, odwołując się do ich tragicznych losów w czasie II wojny światowej.
Jest to pozycja wyjątkowa na tle naszych pozostałych książek historycznych - to książka uniwersalna, napisana bardzo przystępnym językiem, pokusić wręcz można się o stwierdzenie, że to książka historyczna także dla ludzi nie lubiących historii.
Już niedługo omówienie tytułu ukaże się na łamach portalu "II wojna światowa". Zachęcamy do lektury naszych tekstów publikowanych w dziale "Recenzje książek - Biblioteka".

Na łamach portalu "II wojna światowa" ukazała się recenzja książki "W służbie III Rzeszy". Publikację przygotowało Wydawnictwo Rebis, rozszerzając tym samym poczytną serię "Byliśmy żołnierzami".
"W służbie III Rzeszy" Karla Heinza Schlesiera to kolejna próba pokazania, jak wyglądało życie przeciętnego niemieckiego żołnierza rzuconego do służby machinie militarnej III Rzeszy. I już na wstępie warto zaznaczyć, iż nie jest to kolejna próba wybielania zapiekłych nazistów, lecz zmuszające do refleksji spojrzenie na historię, w której zamiast czerni i bieli dominują odcienie szarości.

Z okazji 72. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego na rynku książkowym ukazało się opracowanie "Żniwiarz. Kompania dywersyjna" zawierająca wspomnienia żołnierzy 9. kompanii Kierownictwa Dywersji Armii Krajowej. To unikatowa publikacja oparta na niepublikowanych dotąd materiałach, rzucająca światło na działalność jednej z ciekawszych jednostek Polskiego Podziemia. Narracja obejmuje m.in. pomoc dla warszawskiego getta, likwidację niemieckiego kuriera H. Strangmeyera, udział żołnierzy dywersji AK „Kedyw 22” w Powstaniu w getcie, akcję „Góral”, akcję uwolnienia więźniów z pociągu na stacji w Celestynowie, podpalenie składu paliw na Pradze czy wysadzenie pociągu „Königsberg”. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Eliotpol.

Mijają 72 lata od momentu, gdy warszawiacy chwycili za broń i poszli do powstania. Przez siedem dekad pamięć o bohaterach walczących w stolicy nie osłabła. Ich wysiłek zawsze będzie przykładem patriotyzmu, odwagi i niespotykanego męstwa. Z tej okazji przygotowaliśmy dla Państwa specjalne kalendarium opowiadające losy powstania dzień po dniu.
Czytaj więcej w artykule: Kalendarium Powstania Warszawskiego.

Jednym z najważniejszych symboli polskiego oporu w czasie niemieckiej okupacji stał się słynny znak Polski Walczącej - kotwicy składającej się z liter "P" i "W". Malowany na ścianach budynków był swoistym manifestem, że Polska wciąż się nie poddaje i nie zamierza ulec uciskowi.
W marcu 1942 roku Komenda Główna Armii Krajowej rozpisała konkurs na przygotowanie symbolu podziemnego ruchu. Wygrał projekt Anny Smoleńskiej - prosty, ale szczególnie wymowny. Jednym z atutów była łatwość wykonania i odtworzenia w dowolnym miejscu. Członkowie Armii Krajowej, szczególnie w ramach Szarych Szeregów, prześcigiwali się w malowaniu kotwic, wykazując niezwykłą wręcz inwencją.
Po siedemdziesięciu latach kotwica wciąż obecna jest w przestrzeni publicznej. W czerwcu 2014 roku decyzją polskiego sejmu znak ten został oficjalnie uznany za symbol walki narodu polskiego, zyskując ochronę prawną zagwarantowaną w specjalnej ustawie.

W dziale poświęconym recenzjom książek opublikowaliśmy właśnie nowe opracowania, które polecamy Państwa uwadze.
W marcu 2016 ukazała się książka "Pod obuchem zagłady. Polacy i Żydzi pod okupacja hitlerowską" autorstwa Tomasza Kubickiego. Książkę przygotowało Wydawnictwo Bellona.
Autor opracowania podjął się niezwykle trudnej próby rekonstrukcji wojennych losów obu narodów. Czy w tej ogniowej próbie, kiedy życie ludzkie dla okupantów nie było żadną wartością, kiedy dorobek życia, pokoleń, przemijał nieraz w sekundę - Polacy i Żydzi potrafili się dostrzec? Jeśli tak, jak wyglądał ten obraz?

22 lipca 2016 roku polski Sejm przyjął uchwałę dotyczącą rzezi wołyńskiej, uznając ją za ludobójstwo. To jeden z ważnych symbolicznych, prawnych i politycznych aktów rozliczających tragiczną wspólną polsko-ukraińską przeszłość.
W schyłkowym okresie II wojny światowej z rąk nacjonalistów ukraińskich zginęło ponad 100 tys. ludzi polskiego pochodzenia. W przyjętej niemal jednomyślnie uchwale Sejmu posłowie podkreślili, iż nie należy zapominac o wielu bezimiennych bohaterach, także Ukraińcach, którzy otwarcie sprzeciwili się ludobójstwu, nierzadko przypłacając ten akt życiem. 11 lipca ustanowiono Narodowym Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa.

W jaki sposób Polska przygotowywała się do II wojny światowej? Jakie były główne przyczyny wybuchu konfliktu? Czy Polska dyplomacja mogła zrobić coś więcej? Jak wyglądały kulisy przejmowania władzy przez obóz antysanacyjny? Czy wszystko odbyło się zgodnie z prawem? A może doszło do regularnego zamachu stanu?
NOWY CYKL: "Aspekty prawne działalności polskich władz emigracyjnych w okresie II wojny światowej". W pierwszej części "Ostatnie dni przed wojną" dokonamy syntezy tego, co działo się w feralnym 1939 roku.