Jak na twórczość Czesława Miłosza, "Campo di Fiori" jest utworem wyjątkowym. Miłosz rzadko poruszał tematy wojenne, a tym razem mamy wyraźne odwołania do tragicznych wydarzeń II wojny światowej. Już sama data napisania utworu wskazuje nam, gdzie należy szukać jego źródeł. Poeta, pod przykrywką porównań Warszawy i Rzymu oraz opowiadania historii Giordano Bruno, pokazuje smutny los stolicy Rzeczpospolitej, trawionej przez pożary i niszczonej przez najeźdźcę. Miłosz, dostrzegając dramat Getta i okupacyjną rzeczywistość, zapewne nie spodziewał się, iż w ponad rok później Warszawa legnie w gruzach, a Niemcy przystąpią do pacyfikowania zrywu narodowowyzwoleńczego jej mieszkańców. Choć zwykli ludzie jakby nie dostrzegają dramatu rozgrywającego się na ich oczach, poeta widzi go dokładniej, obserwując warszawską codzienność. I na szczęście, to właśnie poeta przekaże ludzkości ten obraz, obraz ginącej w samotności Warszawy.

Okiem Polonisty: Oglądałam po raz trzeci "Pianistę" Polańskiego. I tak sobie myślę, że wiersz Miłosza jest pięknym, a na pewno adekwatnym uzupełnieniem emocji, które zawsze przeżywam przy tym filmowym obrazie. Jest świetną definicją słowa: ”znieczulica”. Takich placów Campo di Fiori mamy obecnie coraz więcej. Żałuję, że w dalszym ciągu nie znalazł się ten, którego słowa wzbudzą protest, którego słowa zapoczątkują nowe pojęcie moralności. Zastanawiam się jeszcze nad stwierdzeniem: „zwycięstwo zza grobu”. Idea Giordano Bruno zwyciężyła, tak jak i żydowscy powstańcy. Ale czy zachwyt potomnych wystarczy? Jak wielu jeszcze będzie musiało umierać za idee, nawet jeżeli są one bardzo szlachetne i bardzo słuszne. Jak długo „igrzyska” będą zwyciężały w starciu ze szlachetnością i poświęceniem?