Jak na twórczość Czesława Miłosza, "Campo di Fiori" jest utworem wyjątkowym. Miłosz rzadko poruszał tematy wojenne, a tym razem mamy wyraźne odwołania do tragicznych wydarzeń II wojny światowej. Już sama data napisania utworu wskazuje nam, gdzie należy szukać jego źródeł. Poeta, używając porównania Warszawy i Rzymu oraz historii Giordano Bruno, pokazuje smutny los stolicy Rzeczpospolitej, trawionej przez pożary i niszczonej przez najeźdźcę. Przypomnijmy, iż 19 kwietnia 1943 roku w warszawskim getcie wybuchło powstanie ludności żydowskiej, która w dramatycznym zrywie biła się już nie o przetrwanie, ale o godność. Wobec ogromnej przewagi Niemców powstanie było z góry skazane na porażkę. Stało się jednak symbolem żydowskiego ruchu oporu. Miłosz, dostrzegając dramat Getta i okupacyjną rzeczywistość (jeśli wiersz powstał w Wielkanoc, musiała być to niedziela 25 kwietnia 1943 roku, a więc niemal w tydzień po wybuchu walk w getcie), zapewne nie spodziewał się, iż w ponad rok później Warszawa legnie w gruzach, a Niemcy przystąpią do pacyfikowania kolejnego zrywu, tym razem Powstania Warszawskiego. Choć zwykli ludzie jakby nie dostrzegają dramatu rozgrywającego się na ich oczach, poeta widzi go dokładniej, obserwując warszawską codzienność z zacięciem kronikarza. Porównanie do Giordano Bruno nie jest oczywiście przypadkowe - słynny myśliciel został spalony na stosie za głoszenie poglądów niezgodnych z ówczesną nauką. Miłosz widzi ten sam obraz, obraz ginącej w samotności ludności żydowskiej, która zdecydowała się na ostatni manifest. Wiatr wiejący w piękną wielkanocną niedzielę rozwiewał "czarne latawce", szczątki frunące z getta. W tym samym czasie tłumy, nieświadome dramatu getta, rozkoszowały się pięknym dniem. Miłosz zastanawia się na samotnością getta, tworząc ponadczasowy apel pamięci.

Okiem Polonisty: Oglądałam po raz trzeci "Pianistę" Polańskiego. I tak sobie myślę, że wiersz Miłosza jest pięknym, a na pewno adekwatnym uzupełnieniem emocji, które zawsze przeżywam przy tym filmowym obrazie. Jest świetną definicją słowa: ”znieczulica”. Takich placów Campo di Fiori mamy obecnie coraz więcej. Żałuję, że w dalszym ciągu nie znalazł się ten, którego słowa wzbudzą protest, którego słowa zapoczątkują nowe pojęcie moralności. Zastanawiam się jeszcze nad stwierdzeniem: „zwycięstwo zza grobu”. Idea Giordano Bruno zwyciężyła, tak jak i żydowscy powstańcy. Ale czy zachwyt potomnych wystarczy? Jak wielu jeszcze będzie musiało umierać za idee, nawet jeżeli są one bardzo szlachetne i bardzo słuszne. Jak długo „igrzyska” będą zwyciężały w starciu ze szlachetnością i poświęceniem?