Ufałeś: na niebo jak na strunę miękko złożysz dłoń, muzykę podasz ustom, utoczysz dotknięciem, łukiem wiersza wysokie księżycowe tło wprowadzisz w bezmiar dolin - Modlitwę nocnych cieni rozwiesisz jak więcierz, na słodkich oczach dziewann i szumach topolich. Ufałeś: trzepot ptaków rozsiejesz ziarnisty, rozległą piersią ujmiesz horyzonty, w których świat pływa mały jak z dzieciństwa okręcik. Klechda z omszałych lat - świty w klechdzie powiewały krwawe - do snu kołysała dzieci. Taką klechdą przełamał się dzień walczącej Warszawy. Wtedy - rozwiodły się nad miastem ornamenty łun na złotych kolcach wieżyc i bełkocie Wisły, muzyka - lecz nie nieba - krążyła jak sen, dziś wiesz: to skowyt strzałów na brukach się wił, otaczał, chodził wokół jak zbłąkany zwierz. A tobie - dni wczorajsze w oczach nie ostygły, ufałeś... Księżyc sierpem zmrużone rzęsy kosił, wśród krzyżów zwijał światła purpurową nitkę: żołnierze nieśli drżące, spokorniałe oczy na sfruwającą powietrzem białą Nike. Falował spokój w ciepłej darni, kiedy młodzi plecami wsparci o wieczność odchodzili w głębokie posłania. Więc nakryły ich obłoki podobne kulistym mleczom i wiatr, któremuś wierzył - składał pocałunki umarłym. Nie wiedziałeś, że dłoń, którą uczyłeś śpiewać, potrafi nienawidzieć i pięścią grubieć pełną, gniewu unosić żagiew - Ufałeś. Nie ukoił twoich ust śpiew drzewa i oczu blask nie zajął pod kopułą hełmu, i serca nie nasycił krzyk wbity na bagnet. Dzień rozbrój z woni siana. Sandały zielone niech zostawi przed progiem, na którym go czekasz - odejmij pustkę oczom, gdy w smutku zatoną, i nie daj mówić wiatrom o liliowych zmierzchach. Bo kłamią. Bo śpiewają gorejącą lawą, że znowu dłoń na niebo jak na strunę złożysz, muzykę podasz ustom - Dzisiaj - w piaskach cmentarzy powiędły echa strzałów, wiruje błękit niski jak wczoraj łaskawy, jak lustro. Każ trawie, by milczała. Jej śpiew cię zadławi, spowije watą wzruszeń i ciśnie w niepamięć. Nim ockniesz się, już serce zagubisz w obrazie i dłonie w przerażeniu milcząco załamiesz. Dzisiaj inaczej ziemię witać! Wierzyłeś: słowiczym pieniem wierszy popłynie sława harda i wzejdzie w barwnych tęczach, obudzi się w mitach. Nie tak. Nazbyt duszno jest słowom na wargach ciosanym z łun i żalu o wadze kamienia - Myślałeś: będzie prościej. A tu słowa, śpiewne słowa trzeba zamieniać, by godziły jak oszczep. Armia - ta nazwa punkrockowego zespołu z pewnością pasuje do wojennego klimatu utworów. Grupa muzyczna powstała w połowie lat osiemdziesiątych, a jej założycielem był m.in. Tomasz Budzyński, który po dziś dzień występuje w składzie grupy, będąc jej wokalistą i twórcą tekstów. W 2009 roku zespół nagrał utwór "Wczorajszemu", do słów wiersza Tadeusza Gajcego, wchodząc w skład grup muzycznych, które zaśpiewały na albumie poświęconym twórczości warszawskiego poety z Pokolenia Kolumbów. Nagrania zleciło Muzeum Powstania Warszawskiego, kultywując w ten sposób pamięć o niezwykle utalentowanym twórcy, który jest jednak jakby mniej znany, pomimo bogatego literackiego dorobku. Oryginalna interpretacja jego wiersza zaprezentowana przez Armię z pewnością przyczyni się do rozpropagowania tego typu poezji. Ostre, punkrockowe wykonanie w oryginalny sposób oddaje klimat wojennej twórczości Gajcego.
|
| Do poczytania |
|
| Patronaty |
   
|
| Recenzje |
      |